FORMACJA PERMANENTNA (CIĄGŁA)
Formacja ciągła jest wymogiem wynikającym z samej natury konsekracji zakonnej.
“[…]osoba konsekrowana nigdy nie będzie mogła stwierdzić, że w pełni ukształtowała w sobie nowego człowieka, który w każdej życiowej sytuacji doświadcza w sercu tych samych uczuć co Chrystus… Nikt nie może zaniechać starań o własny wzrost ludzki i religijny; nikt też nie może polegać wyłącznie na sobie i samodzielnie kierować własnym życiem. Na żadnym etapie życia nie można uznać, że osiągnęło się taką pewność i gorliwość, iż nie trzeba już się szczególnie troszczyć o zachowanie wierności; nigdy też człowiek nie osiąga takiego wieku, w którym może uznać, że zakończył się proces jego dojrzewania” (Jan Paweł II – Vita Consecrata).
Formacja ciągła jest wyzwaniem obejmującym całe życie człowieka. Można ją rozumieć jako ciągłą dyspozycyjność uczenia się, wyrażającą się w różnych codziennych działaniach dnia i działaniach nadzwyczajnych: w czuwaniu i rozpoznawaniu, w ascezie i modlitwie, w nauce i apostolacie, w weryfikowaniu osobistym i wspólnotowym itd .
