Author: admin

Reprodukcja A. Napiórkowska /GN,  źródło

BŁ. HONORAT KOŹMIŃSKI OFM Cap (1829-1916)

Bł. Honorat Koźmiński urodził się 16 października 1829 roku w Białej Podlaskiej w rodzinie Stefana i Aleksandry z Kahlów. Wraz z łaską chrztu św. otrzymał imiona: Florentyn, Wacław, Jan, Stefan. W domu używano jednak drugiego imienia: Wacław. Ojciec jego Stefan, budowniczy miasta Białej, był człowiekiem szlachetnym, cenionym, w swoim środowisku. Matka Aleksandra, to jedna z tych polskich, dobrych matek, które przekazywały swym dzieciom najlepsze wartości słowem i przykładem własnego życia. Wacław był dzieckiem dobrym, łagodnym. Wychowany w duchu religijnym, w wieku kilkunastu lat życia zachwiał się w wierze.

Przyczyną była głównie przeprowadzka rodziców z Białej do Włocławka, gdzie w gimnazjum płockim zetknął się z kolegami niewierzącymi. Wiek młodzieńczy to okres poszukiwań i zwątpień, który przyniósł Wacławowi wiele zmagań i cierpień. Zapewne niełatwo było gorliwemu ministrantowi przeobrazić się tak od razu w ateistę, pogodzić miłość, zaufanie i szczery szacunek względem głęboko wierzących rodziców z nowo zasłyszanymi teoriami. A jednak na jakiś czas Wacław utracił ten wielki przywilej człowieka jakim jest wiara. W czerwcu 1844 r. ukończył gimnazjum płockie, a mając zamiar poświęcić się zawodowi swego ojca, zapisał się do Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie.

W czasie studiów w Warszawie, posądzony o przynależność do spisku młodzieżowego, w 1846 r. został aresztowany przez policję carską i umieszczony w X pawilonie Cytadeli jako więzień polityczny. To właśnie miejsce wybrał Bóg dla Wacława na spotkanie z Sobą. Powoli obecność Boga w jego życiu staje się rzeczywistością .Lecz nie jest to jeszcze obecność pożądana. Serce młodego więźnia, przepełnione goryczą, zwraca się przeciw Stwórcy. Walka wzmaga się, napięcie nerwowe rośnie. Dołącza się choroba. Wacław leży w gorączce i walczy. Wizja Boga , a może raczej widmo istoty złej i mściwej, przed którą nie sposób obronić się, doprowadza go niemal do szaleństwa. Z rozpaczliwym okrzykiem na ustach: “Toś Ty jest Bóg?!” Wacław traci przytomność. Po trzech tygodniach walki ze śmiercią odzyskuje świadomość. Mijają dni, Wacław czuje się coraz lepiej. Wreszcie nadszedł dzień niezapomniany, dzień wielkiego daru Bożego.

Dnia 15 sierpnia, jakby dla uprzytomnienia Maryjnego wstawiennictwa, Wacław otrzymał łaskę, której nie oczekiwał. Do udręczonego więźnia zwrócił się Chrystus i otworzył mu nagle tak długo zamknięte wrota wiary. Była to jakaś wielka łaska, która dokonała całkowitego przewrotu w życiu Wacława. Później sam napisał o tym: “Jezus przyszedł do mnie, do celi więziennej i łagodnie do wiary doprowadził”. Odtąd już nigdy nic nie przysłoniło mu Boga.
W 1848 r., w dzień Niepokalanego Poczęcia opuścił na zawsze dom rodzinny i wstąpił do Zakonu Braci Mniejszych Kapucynów, gdzie otrzymał imię Honorat. Profesję zakonną złożył 21 grudnia 1849 r., a święcenia kapłańskie przyjął 27 grudnia 1852 r. Od pierwszych lat kapłaństwa przyświecała mu idea, aby jak najwięcej ludzi przyprowadzić do Boga. W latach 1853 – 1864 pracował w Warszawie jako spowiednik, kaznodzieja, misjonarz ludowy. Propagował koła Żywego Różańca i III Zakon Św. Franciszka.

BŁ. MARIA ANGELA TRUSZKOWSKA

Zofia Truszkowska (w Zgromadzeniu Maria Angela) urodziła się 16 maja 1825 roku w Kaliszu jako najstarsza spośród siedmiorga dzieci Józefa, urzędnika w sądzie dla nieletnich i Józefy z Rudzińskich. Otrzymała staranne wychowanie w domu, a następnie na pensji żeńskiej w Warszawie, dokąd rodzina przeniosła się w 1837 r. Z powodu choroby nie ukończyła pensji, a zdrowotny roczny pobyt w Szwajcarii z nauczycielką wzmocnił jej siły fizyczne i ubogacił ją duchowo. Po powrocie oddawała się nauczaniu rodzeństwa i uzupełniała własną edukację w domu.

Jej pragnienie oddania się Bogu na wyłączną służbę w życiu zakonnym, które dojrzało w 1848 r., nie zrealizowało się wtedy z powodu zdecydowanego sprzeciwu rodziców, a ujawniona wkrótce potem ciężka choroba ojca przyczyniła się do odsunięcia tych planów w bliżej nieokreśloną przyszłość.

Jej postawę tego okresu cechowała głęboka pobożność i umiłowanie modlitwy oraz niezwykła wrażliwość na nędzę innych. Cechy te wyniosła z domu rodzinnego i pogłębiła przy pomocy kierownika duchowego o. Augustyna Brzężkiewicza, augustianina.

Zofia była zawsze otwarta na sprawy Boga i ludzi. Wielkim jej pragnieniem było zawsze poznawanie Bożej woli i natychmiastowe wprowadzanie jej w czyn. Nie potrzebowała zachęty, by napotkanym ubogim przychodzić z pomocą, a gdy wznowiono w Warszawie Bractwo św. Wincentego a’Paulo, wkrótce stała się jedną z najaktywniejszych jego członkiń. Z pomocą hr. Gabrieli Wrotnowskiej, członkini Bractwa, zorganizowała schronisko dla kilku bezdomnych sierot i staruszek. W pracy pomagała jej kuzynka Klotylda Ciechanowska.

Ich działalność w schronisku zbiegła się z początkami reformy tercjarstwa franciszkańskiego przy kościele kapucynów w Warszawie, wprowadzanej na zlecenie o. Beniamina Szymańskiego, ówczesnego prowincjała. Również kazania głoszone przez młodego, gorliwego kapucyna bł. Honorata Koźmińskiego, ściągały wielu mieszkańców Stolicy. Przychodziły na nie także Zofia i Klotylda. Obie przyjęły kierownictwo duchowne bł. Honorata i wstąpiły w szeregi tercjarstwa w maju 1855r., a przez akt przyrzeczenia, złożony przed obrazem Matki Bożej Częstochowskiej 21 listopada 1855r. poświęciły się zupełnie Bogu oraz rozpoczętemu przez Zofię dziełu. Data ta jest uważana za początek Zgromadzenia Sióstr Felicjanek.

ŚW. JÓZEF

Św. Józef jest czczony w Zgromadzeniu jako jego patron i otaczany szczególnym kultem i wielkim zaufaniem. Jak wynika z niezbyt może obszernego Jego życiorysu, był człowiekiem, któremu można powierzyć wszystkie trudne sprawy, których na pewn

o nie brakowało i nie brakuje Zgromadzeniu. Matka Angela bardzo często w trudnych sprawach zwracała się o pomoc do tego Świętego i zawsze była wysłuchana. Stąd częste jej modlitwy za Jego pośrednictwem. Takiej postawy nauczyła też swoje duchowe córki, które często oddają pod opiekę św. Józefa siebie, swoje wspólnoty i ludzi, którym służą. Kult Św. Józefa jako patrona ma początki w życiu Matki Angeli już od najmłodszych lat jej życia. Jego święto w rodzinie zawsze obchodzono uroczyście, bo to były imieniny obojga Rodziców i brata, którym patronował.

Święty Józef jest jednym z najbardziej czczonych w Kościele świętych. O nim i jego życiu wiemy tylko tyle, ile podają nam Ewangelie. Był cieślą, a także – prawym i dobrym człowiekiem. Troskliwie opiekował się Jezusem i Maryją, przestrzegał przepisów prawa, chronił swoją Rodzinę. Nie wiemy kiedy umarł. Ewangelie nie przekazują nam tej informacji. Domyślamy się, że wcześnie, bo podczas nauczania Jezusa nie ma żadnej wzmianki o św. Józefie. Jego rola w posłannictwie Jezusa jest jednak duża, bo to Jemu anioł nie tylko objawił narodziny Jezusa, ale też przestrzegał o zagroże

niach i prowadził pośród zasadzek życiowych. To Jego wybranie jest najlepszym świadectwem, że musiał być człowiekiem wyjątkowym. Ze względu na tę opiekuńczość względem Jezusa i Maryi uważany jest za szczególnego patrona Rodzin, a także patrona umierających i dobrej śmierci, gdyż – jak można się domyślić – sam umarł na rękach Jezusa i Maryi. Hebrajskie imię Józef oznacza “Bóg przydał”. Prawdopodobnie w czasach Jezusa imię to było bardzo popularne i do dzisiaj jego popularność nie zmalała ze względu na zasługi tego wielkiego, a jakże pokornego przybranego ojca Jezusa Chrystusa.

Św. Józef jest też patronem Kościoła powszechnego, stowarzyszeń i zgromadzeń zakonnych, noszących jego imię, a także misji chińskich, sprawiedliwości społecznej, małżeństw, dzieci, młodzieży, sierot, dziewic, robotników, rzemieślników, cieśli, drwali, stolarzy, kołodziejów, inżynierów, grabarzy, wychowawców, podróżujących, wypędzonych; wzywany w przypadku wszelkiego rodzaju nieszczęść, zagrożeń, chorób, pokus, sytuacji beznadziejnych itp.

Kościół ustanowił dwa święta ku czci św. Józefa: jedno z nich to, św. Józefa Rzemieślnika, obchodzone w dniu święta pracy, w uznaniu roli pracy ojca rodziny, w jej utrzymaniu, a pośrednio pracy w życiu człowieka. Święto to po raz pierwszy spotykamy już w IV wieku, a na Zachodzie zaczęło się przyjmować od VIII wieku. Dopiero jednak papież Pius XII w 1955 roku ustalił, że będzie to święto Józefa Pracownika i wyznaczył datę na 1 maja. W Polsce kult św. Józefa datuje się od XI/XII wieku. Już wtedy w Krakowie obchodzone było pod datą 19 marca. W tym dniu dzisiaj czcimy św. Józefa Oblubieńca Najświętszej Maryi Panny.